40 tygodni
Jako aktywna artystka na 40 tygodni zostałam pozbawiona możliwości pracy. Nie wiedziałam jaki będzie finał czasu spędzonego w czterech ścianach, co mocno rzutowało na moją postawę i nastrój. 40 tygodni to sytuacja bycia w zawieszeniu, kiedy ciężko coś planować, a dni są niemalże identyczne.
Dlatego sięgam w przeszłość, udokumentowaną fotograficznie. Tnę stare fotografie z różnych okresów życia. Próbuję budować z tego nowe obrazy. Wszystkie kadry zobaczone przeze mnie. Niektórych zdjęć jednak nie pamiętam, domyślam się po sąsiednich klatkach, gdzie mogły być zrobione. W dużej części są to fotografie niezbyt udane, lub takie które nie weszły do oficjalnych cykli, bo miały lepszą reprezentację. Początkowo idea jest taka, by robić wiarygodne fotomontaże, mistyfikację, obraz alternatywnego życia, szybko porzucam tę ideę na rzecz tworzenia swobodnych kompozycji, zupełnie nowych prac plastycznych. Do głosu dochodzą migawki z historii sztuki, głęboko wyryte w mojej świadomości. Zapisało się odczucie, jak wspomnienie realnych zdarzeń.
Fotografię zaczynam traktować jak materiał. Wycinam i zszywam z coraz większą swobodą, niektóre prace powstają poprzez jeden, czy dwa ruchy. Powstaje około 40 kompozycji, bo to nigdy nie jest dokładnie 40. Stan oczekiwania przerywa rozwiązanie.